Gdy nawet oddech przychodzi z trudem...

Tytuł: Oddychając z trudem
Autor: Rebecca Donavan
Wydawnictwo: Feeria

Emma przeżyła, ale nie zapomniała. Po tym, jak prosto z domu, w którym rozegrała się owa dramatyczna noc, trafiła do szpitala, jej stan fizyczny ma się lepiej. I nawet mimo tego, że obecnie dziewczyna jest już bezpieczna i nikt jej nie zagraża, cały czas w snach powraca ów koszmar. Wykończona psychicznie, wytrzymuje tylko dzięki przyjaciółce - Sarze oraz ukochanemu chłopakowi, Evanowi. Mimo wszystko, nie jest w stanie uniknąć szeptów, ciekawskich i pełnych współczucia spojrzeń, co dodatkowo wzmaga jej zdenerwowanie. Podejmuje jednak decyzję, aby zamieszkać z matką - tą, która ją zostawiła, nawet nie troszcząc się o jej los. Jak teraz nawiążą się ich wspólne relacje? Czy Emma będzie w stanie wybaczyć matce błędy z przeszłości?

"Oddychając z trudem" to drugi tom serii "Oddechy" - popularnej i niezwykle lubianej serii, której tom I - "Powód by oddychać" pojawił się w księgarniach we wrześniu zeszłego roku. Ja miałam przyjemność zapoznać się z pierwszą częścią nie tak dawno temu, co sprawiło, że miałam w pamięci dokładnie każdy szczegół poprzedniczki i szczerze mówiąc, liczyłam na to, że w kontynuacji autorka poradzi sobie równie dobrze. Jak było naprawdę?

Jak już pisałam w poprzedniej recenzji, temat przemocy domowej, jest bardzo niewdzięczny i trudny, bowiem łatwo można jedną sceną, jednym szczegółem za dużo popsuć całe wyobrażenie o książce. Dlatego zabierając się do lektury kontynuacji "Powodu by oddychać" miałam ogromne wątpliwości - czy na pewno będzie tak jak w poprzedniej części? Czy na pewno autorka da sobie radę? Cóż, autorka znakomicie, jak na drugą część dała sobie radę, aczkolwiek ze smutkiem muszę przyznać, że nie, nie jest to to samo, co część pierwsza.

Można powiedzieć, że książka przecież wcale aż tak bardzo nie różni się od poprzedniczki nie różni, że przecież autorka pisze dokładnie tym samym, specyficznym stylem, do którego czytelnik przyzwyczaja się już po przeczytaniu pierwszej części. I faktycznie jest to prawda. Rebecca Donavan ma bardzo charakterystyczny styl pisania, taki, że po przeczytaniu paru zdań byłabym już w stanie rozpoznać jej książkę. Poza tym, pisze lekko, jednocześnie bardzo dobrze wprowadzając czytelnika w świat głównej bohaterki, co przy tak wymagającym temacie, wydawać by się mogło nie możliwe.

To, co jednak w tej pozycji mi straszliwie przeszkadzało to wydarzenia, które się tam rozgrywały. Dalej było dynamicznie, tym razem pani Donavan postawiła raczej na opisanie trudnych relacji z matką, a także historii rodzinnych Emmy, niż na relacje szkolne dziewczyny, dzięki czemu czytelnik ma możliwość bliżej poznać dotąd niejasną przeszłość nastolatki. Jednak mimo wszystko, zabrakło mi tej nutki tajemnicy, tego czegoś za co tak pokochałam "Powód by oddychać". Wszystko było wyłożone "jak kawa na ławę" i zanim coś się na dobre zaczęło, już się kończyło. Tak jakby autorka za punkt honoru wyznaczyła sobie poruszyć każdy możliwy wątek po kolei - przeskakując od jednego do drugiego. Miałam takie wrażenie, jakby Rebecca Donavan trochę sama zagubiła się w tej książce, co wpłynęło na moją nieco niższą opinię o tej pozycji.

Główna bohaterka w tej części zdecydowanie mnie irytowała, bo zachowywała się jak mała dziewczynka, która nie wie co zrobić. Rozumiałam jej sytuację, ale miała stanowczo zbyt mało stalowej woli i cierpliwości, zwłaszcza przyrównując do poprzedniej części. Usprawiedliwieniem dla niej było jedynie zamieszanie, które się działo wokół niej - zwłaszcza końcówka przyprawiała niemal o palpitacje serca, bo wydarzeń, wątków i innych niesamowitych historii było tyle, że pod koniec już sama nie wiedziałam co, gdzie i jak.

Dlatego, trudno mi powiedzieć, czy książkę polecam. Z jednej strony, jest wciągająca, dynamiczna, ciekawa, czyli teoretycznie.,. taka jak lubię. Ale z drugiej strony, jest w niej wręcz za dużo dynamiczności, czytelnik ledwo ze wszystkim nadąża, za mało było z kolej tajemnicy, intrygi. Czegoś, co zaskoczyłoby czytelnika na sam koniec głośnym "BUM" i pozostawiło z milionem pytań w głowie, może nawet wywołałoby wzruszenie i podziw dla autorki. Dlatego zachęcam do przeczytania pierwszej części serii, a jeśli chodzi o drugą... zadecydujcie sami. Czy dalej chcecie brnąć w historię, poznać przeszłość Emmy, czy zadowolicie się jedynie tym, co opisane było w "Powodzie by oddychać"? To już zależy od Was!

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Feeria :)