Zemsta silniejsza niż wszystko ["Zjawa" - film]

źródło

Tytuł: Zjawa (The Revenant)
Reżyser: Alejandro González Iñárritu
Obsada: Leonado DiCaprio - Hugh Glass
Tom Hardy - John Fitzgerald
Domhnall Gleeson - Kapitan Andrew Henry
Will Poulter - Jim Bridger

Grupa doświadczonych myśliwych wyrusza na wyprawę po cenne futra i skóry. Podczas ekspedycji, jeden z nich, Hugh Glass, zostaje poważnie zraniony przez niedźwiedzia grizzly, co znacznie utrudnia dalszą wyprawę. W końcu, grupa decyduje się zostawić go wraz z trójką ochotników - synem Hawkiem, Jimem Bridgerem i Johnem Fitzgeraldem, którzy za opiekę nad pokiereszowanym towarzyszem mają otrzymać wynagrodzenie. W wyniku całkiem niespodziewanych okoliczności, opuszczają oni jednak Glassa, a ten, zdany wyłącznie na siebie, wyrusza w drogę, by wziąć odwet na znienawidzonym Fitzgeraldzie, który zabił jego syna.


Wybierając się na Zjawę, miałam w pamięci liczne przestrogi znajomych, którzy już mieli okazję film obejrzeć i od których niejednokrotnie słyszałam, że to nie historia dla osób o słabych nerwach. Sama do końca nie byłam pewna, czy rzeczywiście nadaję się na tego typu produkcję, ale ze względu na pozytywne recenzje, stwierdziłam, że chociażby dla fenomenalnego DiCaprio warto spróbować. Gdy natomiast wyszłam z sali kinowej stwierdziłam, że w głowie mam tysiąc myśli i chyba absolutnie każdą z nich muszę się z Wami podzielić. Więc wybaczcie, ale nie będzie to typowa recenzja. To będzie wysyp wszystkiego, co czułam i czego doświadczyłam oglądając tę produkcję.

źródło

Myślę, że żaden opis, a przynajmniej taki, w którym brak spojlerów, nie przygotuje Was w pełni na to, co czeka na widza na ekranie (nie wspominając oczywiście o tym jednym, wyrwanym kompletnie z kontekstu zdaniu na filmwebie). Ten film, to arcydzieło, biorąc pd uwagę zarówno zarys fabuły, jak i scenografię, ujęcia kamery i wszelkie inne działki techniczne. Kiedy jednak słyszę pytanie: i jak podobała ci się "Zjawa"?, nie do końca wiem, co odpowiedzieć. Bo ten film się nie podoba. On mocno porusza coś wewnątrz człowieka, jednocześnie przesuwając granice wytrzymałości i odporności ludzkiej, nie tylko wewnątrz bohaterów, ale również (a może raczej - przede wszystkim) w nas samych.

Śledząc losy Glassa, jednocześnie jesteśmy świadkami zmieniającej się historii ludzkiego życia i przeżywamy wszystkie możliwe emocje, które towarzyszą nam podczas całej naszej egzystencji - od radości, bezpieczeństwa, poprzez strach i trwogę, na nienawiści, zrezygnowaniu kończąc. Leonardo DiCaprio stworzył tak przekonującą, tak przenikającą i realną postać, że miejscami mamy wrażenie, że nigdy nie będziemy w stanie zapomnieć jej historii. I zapewne po części tak jest. Biorąc pod uwagę naprawdę, naprawdę niewielką ilość słów, jakie Glass wypowiedział podczas całej swojej historii, można się zastanawiać, co tak naprawdę sprawiło, że widz z zapartym tchem, oczami na wierzchu i sercem bijącym zdecydowanie powyżej normy, śledzi jego losy. Nie wiem nawet, czy można tutaj wymienić mimikę aktora, bo mimo że nie brak jej było niczego, to chyba jednak nie ona zadecydowała o tym wewnętrznym bólu, który rodził się we mnie ilekroć widziałam kolejną przeszkodę stojącą na drodze Glassa. Wydaje mi się, że to raczej same losy zranionego, zarówno fizycznie jak i psychicznie trapera, które dla niektórych miejscami mogą się wydać wręcz męczące, nie mniej jednak jest w nich coś takiego, co porusza każdą strunę w człowieku i każe mu się dwa razy zastanowić, zanim zacznie narzekać na własne życie.

źródło

Fenomenalna gra aktorska DiCaprio, mimo iż wypełnia niemal cały film, to nie jest jedynym atutem całej produkcji. Scenografię mogłabym chwalić godzinami, bo przecież tragizm historii Glassa to przede wszystkim trudna walka z surową i bezwzględną naturą, nie wspominając oczywiście o wszystkich strasznych zdarzeniach, które mu się w życiu przydarzyły. Warto jednak zwrócić uwagę na niesamowite ujęcia i ruch kamery, który zapierały dech w piersiach i budowały napięcie podczas trwania akcji całego filmu. Mroźna zima panowała nie tylko wszędzie wokoło, ale także zdawała się przenikać do samego serca bohaterów. Niezwykle realistyczne kostiumy to idealne dopełnienie wszystkiego, co wymieniłam powyżej. Z pewnością strona techniczna jest niezwykle dopracowana i stanowi ważną część filmu.

źródło

Jedyne, do czego miałam dość duże wątpliwości to rozwinięcie wątku wędrówki Glassa. Owszem, rozumiem, że reżyser chciał przedstawić nieszczęścia, jakie go spotykają, jednocześnie zaznaczając wyraźniej nienawiść, jaką pałał do Fitzgeralda, ale w pewnym momencie czołgający się i cierpiący traper zaczyna po prostu nieco nużyć. Dalej oczywiście bolesne jest oglądanie kolejnych etapów jego wędrówki, nie mniej jednak myślę że niektórzy mogą poczuć przesyt na myśl o tym ponad półtoragodzinnym marszu przez mękę.

Warto zwrócić uwagę na kolejną dobrą rolę Toma Hardy'ego, Postać Fitzgeralda intryguje i wywołuje wiele negatywnych emocji już od pierwszych minut. Podejrzewam z resztą, że nie było na sali człowieka, który nie chciałby po prostu wykończyć tego bohatera za wszystko to, czego się dopuścił. Konflikt między nim a Glassem był świetnie ukazany, poprowadzony bardzo szczegółowo od początku, a nienawiść, którą wzajemnie się tak bardzo darzyli wręcz wypływała z każdej sceny.

źródło

Gdyby ktoś zaoferowałby mi jeszcze jeden wypad na ten film, nie wiem, czy bym się na to zdecydowała. I to nie tylko dlatego, że wszelkie sceny w ogólnym odczuciu uznawane za obrzydliwe i mnie ruszyły, pozostawiając po sobie ogromny niesmak, ale przede wszystkim dlatego, że nie jestem pewna, czy chcę jeszcze raz na nowo przeżywać całą historię i walkę Glassa. Zjawa to nie jest łatwy film przygodowy, z elementami typowego westernu - to ciężka i trudna opowieść o losach życia ludzkiego, o dawnych przeżyciach, o bliznach przeszłości i o nienawiści, tak wielkiej, że potrafimy nieść ją ze sobą przez całe życie. To także tragiczna opowieść o człowieku, który przy akompaniamencie kłód rzucanych mu pod nogi na każdym kroku, niestrudzenie dąży do zadośćuczynienia dawnych krzywd.